Jarige Drenthe: Een portret van de Feyenoorder die genoot van zijn leven | OneFootball

Dit seizoen verscheen het boek Cultspelers van Feyenoord van Sander Grasman. Aan de hand van 50 bijzondere spelers loodst de auteur je in het boek langs de pieken en dalen die onze club sinds haar oprichting in 1908 doormaakte. Een van de geportretteerde spelers is Royston Drenthe, die vandaag zijn 38ste verjaardag viert.

Omdat het boek van Grasman is genomineerd voor de titel Helden Sportboek van het jaar 2024, geeft deze mede-Feyenoorder een inkijkje in het portret dat van Drenthe is geschreven in het boek. Tot en met maandag 14 april kan er worden gestemd en zullen er in totaal drie boeken naar de finale gaan. Via deze link kan jij een stem uitbrengen op het boek over de cultspelers van Feyenoord.

‘Laugh now, cry later’ staat er in inkt te lezen op de kuiten van Royston Drenthe onder een lachende en een huilende clown. De Rotterdammer treedt het leven tegemoet met een lach. Zo ook als hij voor het programma De gevaarlijkste wegen samen met de seksuologe Goedele Liekens over onherbergzame paden in Zuid-Afrika gestuurd wordt en hij aan de Vlaamse voor de zoveelste keer moet uitleggen hoe hij van duurbetaald toptalent was afgegleden naar een platzakke vader van acht kinderen.

‘Drinken, drinken, drinken en de volgende dag trainen,’ erkent de Rotterdammer eerlijk, met zijn eeuwige glimlach om de lippen. ‘Je voelt je goddelijk. In mijn eerste jaar verdiende ik 1,6 miljoen euro en kreeg ik een tekenbonus van 500.000 euro.’

‘Maar dat heb je toch niet allemaal opgedaan?’ vraagt Goedele verbaasd. ‘Dat kan niet, hè.’

‘Dat kan wel, hoor. Hahaha!’

Haar mond valt open van verbazing. Voordat ze zich kan herpakken, verklaart Drenthe zich nader: ‘Vakanties, mooie auto’s, vrouwen.’

De tijd dat er plots een bedrag met zes nullen op zijn bankrekening stond, een bedrag waarvan hij nooit had durven dromen, waarvan hij de hoogte nauwelijks kon bevatten en waarvan hij dacht dat het nooit op zou raken, lag ver achter hem. Dat geld raakte wel op, net zoals zijn bron van inkomsten opdroogde. Drenthe leefde elke seconde van zijn leven in de hoogste versnelling. ‘Geen 18-jarige ging zo hard als ik.’ Hij leefde alsof de duivel hem op de hielen zat, alsof het leven veel te kort was en het elk moment voorbij kon zijn. ’Je moet elke kans grijpen, want je weet nooit of je hem nog een keer krijgt.’

Terwijl hij ooit pendelde tussen Las Vegas, Ibiza en Dubai, was hij nu weer terug in Rotterdam en terwijl hij niet lang daarvoor nog ging stappen met voetbalmiljonairs, steenrijke Russische zakenlieden of Arabische oliesjeiks werkt hij tegenwoordig in de zorg, waar hij psychisch beschadigde patiënten tegen henzelf in bescherming neemt.

Hij kon de laatste jaren zelf ook wel wat hulp gebruiken, leren om zichzelf beter te begrijpen en zichzelf geen verwijten meer te maken. Hoe graag hij misschien ook zou willen, hij kon de tijd nou eenmaal niet meer terugdraaien.

'Beland in zijn eigen computerspelletje'

Naast Feyenoord was Real Madrid altijd zijn droomclub geweest en in de zomer van 2007 leek hij in zijn eigen droom te zijn beland. Of beter gezegd: in zijn eigen computerspelletje. De spelers die hij altijd met een controller bestuurd had, stonden nu naast en tegenover hem in het veld. Hij was een van hen geworden.

In de Spaanse hoofdstad waren Real-spelers niet alleen Koninklijk, maar bijna goddelijk. Alles werd voor hen geregeld, van huizen en stapels cash geld tot een verkeersovertreding die onder het tapijt geschoven werd. Alles wat je wilde hebben, was met één telefoontje geregeld. Niks had meer gevolgen. Alles kon en alles mocht.

Bij de Dolce & Gabbana-winkel in het centrum van de stad werden de flessen champagne al ontkurkt wanneer Drenthe de winkel binnenstapte. Ze wisten dat deze klant nooit met lege handen naar huis ging. De Nederlander was hier immers niet naartoe gekomen om te zaaien, hij was hier om te plukken.

Maar er zaten ook mindere kanten aan zijn nieuwe bestaan. Terwijl in De Kuip een mislukte actie hem als kind van de club al snel vergeven werd vanwege zijn dadendrang, energie en enthousiasme, begonnen de Madrilenen bij een eerste mislukte dribbel al te morren en bij een tweede keer balverlies ging dat morren over in fluiten. De speler die altijd op zijn best was als hij zich vrij voelde, zich met plezier kon uitleven en totaal onbevangen was, stapte plots met angst in zijn lichaam het veld op. De vrijheid was weg. Met de bal aan zijn voeten schoten er tachtig gedachten door zijn hoofd, het was te veel.

Ook buiten het veld kreeg de angst vat op hem. Om zijn gedachten te verzetten, zocht hij waar en wanneer hij maar kon naar vermaak. Pretparken, dierentuinen, alles liep hij af om zichzelf af te leiden. Hij had nooit stil kunnen zitten en had het altijd moeilijk gevonden om alleen te zijn. In Madrid, waar zijn villa genoeg kamers telde om heel zijn oude buurt in onder te brengen, was iedereen welkom en als er iets leuks te doen was in Nederland, huurde hij voor 25.000 euro een privéjet, nam de hele groep mee en ging een avondje feesten in de Jimmy Woo in Amsterdam of de Cinema in Rotterdam.

'Een ander mens geworden'

Fysiek en mentaal was hij geen schim meer van de vrolijke, energieke straatvoetballer van weleer, maar bovenal leek hij als mens veranderd te zijn. Dat merkte Foppe de Haan ook op, toen de twee elkaar in de zomer van 2008 zagen op weg naar de Olympische Spelen in Beijing.

Plots was de jonge speler een horloge van 80.000 euro rijker, maar leek tegelijkertijd zijn onbegrensde enthousiasme en energie te zijn verloren. Alleen toen hij trots dat nieuwe klokje liet zien, straalde hij weer even als vanouds, maar daar hield het wel op.

Royston was afstandelijker geworden. Dan kon hij ineens woest worden als een handtekeningenjager een stift op zijn witte T-shirt liet vallen. Het deed De Haan pijn om hem zo te zien en hij wilde aanvankelijk ook niks meer met hem te maken hebben. Hoe anders was hun verstandhouding een jaar eerder, toen de Fries – net als heel Nederland – zijn hart verpandde aan de spontane, vrolijke jongen met de ondeugende twinkeling in zijn ogen en een overschot aan energie. Die zomer wonnen zij in eigen land samen het EK onder 23 en de twee uitersten groeiden uit tot nationale knuffelberen.

Wat het hele land op dat EK ontdekte, wist het Legioen al lang. Na zijn debuut in het Gelredome maakten ze voor de camera van RTV Rijnmond al kennis met een enthousiaste spraakwaterval. Terwijl veel van zijn leeftijdsgenoten het verlegen hielden bij een paar korte, clichématige antwoorden, kreeg de verslaggever er bij Drenthe nauwelijks een woord tussen. De jonge debutant – ‘ik ben Royston Drenthe uit Rotterdam-Oost en ik speel in de A1’ – leek het liefst meteen weer het veld op te willen stappen.

‘Je bent jong en gretig?’

‘Jong en gretig inderdaad, heel gretig!’

Een paar maanden later volgde zijn mooiste wedstrijd in een Feyenoord-shirt. Tegen PSV gaf hij eerst de assist op Angelos Charisteas’ gelijkmaker en bleef vervolgens de Eindhovenaren tot wanhoop drijven. Uiteindelijk bleek hij die middag alleen door kramp te stoppen. Bij de zoveelste aanval kon zelfs masseur Gerard Meijer die er niet meer uit kneden en moest de jonge speler met een brancard van het veld. Terwijl het Legioen hem met luid applaus bedankte voor zijn tomeloze inzet, verdween hij zwaaiend en met een glimlach van oor tot oor in de spelerstunnel.

'Jongen van de straat'

Hoewel hij een echte geboren en getogen Rotterdammer is, hij – in Nederland, althans – nooit voor een andere club heeft willen spelen dan voor zijn Feyenoord, was zijn grote voorbeeld, zijn voetballende rolmodel, een Ajacied. Vanuit zijn kinderkamer in de Mauritsstraat had hij uitzicht op een metershoge afbeelding van Edgar Davids op de toren van de Nationale Nederlanden, terwijl de middenvelder op dat moment bovendien furore maakte in een nog altijd legendarische Nike-reclame, en Royston wilde niets liever dan zo worden als de Pitbull, de straatvoetballer die het geschopt had tot wereldster. Hij imiteerde zijn manier van spelen, kopieerde zijn felheid, agressiviteit en vechtlust, en liet zijn rasta’s groeien om ook uiterlijk op hem te lijken. Jammer genoeg waren zijn ogen goed, anders had hij zelfs nog dezelfde bril als Davids kunnen dragen.

Drenthe groeide op op straat. Daar golden andere wetten. Het was geen makkelijke jeugd. ’s Ochtends op weg naar school moest hij in hun portiek meer dan eens over een junk stappen. ‘Wij dachten nooit dat we het zouden maken, maar ik riep het wel.’ En zijn voetbaltalent bleek even groot als zijn bravoure. Hij viel al snel op bij Neptunus, waar zijn moeder hem naartoe gestuurd had toen hij thuis haar halve huisraad kapotgeschoten had. Ze moest hem de deur uit krijgen, maar wilde niet dat hij op straat belandde. Daar was ze bang dat hem hetzelfde lot als zijn vader wachtte.

Zijn vader, Guno Tuart, was een kleurrijk figuur in de stad. Hij had een grote mond, iedereen kende hem en ondanks zijn geringe lengte keken veel stadgenoten tegen hem op. Hij dealde weleens wat, maar hoopte dat leven snel achter zich te laten. Hij had al een lapje grond gekocht in Suriname en wilde zijn vriendin en de 3-jarige Royston daar mee naartoe nemen. Zover zou het niet komen. Op 14 augustus 1990, nog geen week voor zijn 27e verjaardag, werd hij bij het verlaten van een café aan de Nieuwe Binnenweg opgewacht door twee broers die het op hem gemunt hadden. Een van hen nam hem meteen onder vuur. Guno werd geraakt, probeerde nog te vluchten, maar werd door de ander aangereden. De vader van Royston stierf ter plekke en de kleine jongen moest opgroeien zonder zijn biologische vader, maar met een eeuwige herinnering aan hoe kort en hard het leven kon zijn.