"Tiempo de Silencio" | OneFootball

O que cantaba La Oreja de Van Gogh resúltame inquietantemente familiar. Tamén me tocou hai un millón de anos, con présa ou sen ela, resumir Tempo de silencio, a novela de Luis Martín-Santos que dá nome a este artigo. Corrían os tempos preuniversitarios. E, nunha época na que os atallos eran practicamente inexistentes, a necesidade de aprobar unha materia levounme (non sen certo fastidio ao principio) a sentarme diante do texto e poñerme a lelo. Lembro que era a primeira hora dunha fermosa tarde de primavera na biblioteca de García Barbón. Cara ao peche xa rematara de lelo. Daquela eu fagocitaba moitos libros e lía extremadamente rápido. E, curiosamente, fascinoume.

Comprendín a brutalidade dunha época e dunha realidade: a opresión despiadada do franquismo, o abismo insalvable entre a miseria indignante dos barrios baixos e a arrogantemente noxenta elite intelectual, a desesperación absoluta dos máis desfavorecidos, atrapados nun sistema podre e corrupto que os condenaba á exclusión eterna. Impactoume especialmente o concepto do silencio imposto, símbolo da censura feroz dunha España na que o pensamento crítico era estrangulado sen piedade. Silencio imposto. Esa é a clave.

Hoxe, sorprendentemente, moitos deses paralelismos seguen resoando cunha crudeza arrepiante. A actual propiedade do club impuxo o seu propio tempo de silencio: prolongado, calculado, premeditado e absolutamente impenetrable sobre a tempada e o futuro do equipo. O mércores, a euforia polo éxito arrasador dos pupilos de Claudio irrompeu cunha forza incuestionable: un equipo de autor, de rendemento exquisito, cunha implicación descomunal e unha conexión visceral coa afección.

Ninguén, nin sequera a directiva, esperaba tal desempeño, e ese éxito esfarelou por completo as súas estratexias. E aquí está o verdadeiro problema: a propiedade nunca pensou nun equipo deste calibre. A súa idea inicial era construír un conxunto barato, de saldo, que se salvase con algo de folgura, sen máis aspiracións que a permanencia cómoda. Facendo un paralelismo: querían un utilitario que fixese o traballo xusto, sen sorpresas. Un tractor para arar o campo. Pero Claudio púxolles un Lamborghini nas mans, un coche de alta gama cun rendemento que nunca imaxinaron.

E o máis grave: non teñen a menor idea de como manexalo. A reacción dos dirixentes non tardou en chegar. No medio dun modo pánico evidente ante a euforia dun éxito que non saben xestionar, mobilizaron aos seus escribas a soldo, deslizáronlles unha nota furtiva baixo a porta e activáronos en modo alerta. Borja Oubiña, no seu papel de home de triste figura quixotesca, resumiuno hai uns días con amarga resignación: "Gocemos deste equipo agora… que o futuro non se sabe". Mellor dito, si que se sabe. E é desolador. O xoves, a propiedade lanzou o seu premeditado e xeado xerro de auga fría.

Lin o artigo reflectido no meu ordenador con moita faciana de sorpresa. Parecía o mapa dunha estratexia de retirada da batalla. A mensaxe era demoledora: Alfon segue sen renovar, Moriba está practicamente descartado polo seu custo exorbitante (coma se ninguén se decatase antes), o límite salarial é raquítico (convenientemente omitiron que eles mesmos teñen a potestade de aumentalo) e en breve retornará un grupo de xogadores desorbitadamente caros cos que ninguén conta—nin en xuízo cabal contaría. Só lles faltou dicir que a culpa era deles, por asinar eses contratos. Pero o problema non remata aquí. A revolta nas redes foi estrondosa.

Cada vez é máis evidente que a propiedade, cunha man de ferro e unha frialdade implacable, instalou un secretario—supostamente técnico—que, no seu propio tempo de silencio, fixo pouco máis que acumular problemas e adialos indefinidamente. O Celta enfróntase a un marxe de manobra practicamente inexistente. A súa xestión económica, obsesionada coa especulación de plusvalías inmediatas, a adhesión desesperada a modelos financeiros de beneficio exprés mediante investimentos inmobiliarios e a súa nula comprensión sobre a esencia do negocio—o deportivo—convertérono nunha institución cada vez máis volátil e inestable.

Desde unha perspectiva de solvencia, moitas das súas decisións non só son discutibles, senón absolutamente desastrosas. O fútbol, sen alma, non é nada. E neste tempo de silencio, a propiedade converteu o Celta nun ente especulativo, un trader de xogadores, unha máquina deseñada para multiplicar beneficios baseados no modelo do 'pelotazo' sen considerar a súa identidade, a súa historia nin a súa afección. Un equipo que corre o risco de se converter nun negocio baleiro, un investimento sen esencia, un escudo sen sentimento. Do modelo deportivo cara ao futuro envístense na palabra "Canteira" sen saber sequera que significa. O tempo de silencio debe rematar. O celtismo esíxeo. É urxente. É imprescindible. Porque se o silencio segue imperando, o club acabará sendo só iso: unha ecuación financeira destinada á nada. Acaso sexa iso o que pretenden: converter este equipo, estes futbolistas, este adestrador... nun sinxelo asento contable.