Marc Wilmots keert terug naar Standard: een masterplan of pure nostalgie? | OneFootball

Met de terugkeer van Marc Wilmots bij Standard als sportief directeur, keert Standard terug naar zijn roots. Maar kunnen we echt spreken van een stap richting het herstel van de clubidentiteit?

We hebben Wilmots. Dat het project van Giacomo Angelini lijkt op witte rook voor Standard of een rookgordijn om A-CAP tijd te geven, de benoeming van Marc Wilmots als sportief directeur moet voor rust zorgen. In deze turbulente tijden is het terughalen van clubiconen een goede zet om de trouwe fans te verenigen.

Als speler belichaamde Wilmots de waarden van vrijgevigheid en tot het uiterste gaan voor Standard. Nu moet hij bijdragen aan het herstel van deze waarden en helpen bij het voortzetten van het moedige werk dat Ivan Leko is begonnen. Met de officiële benoeming van Das Kampfschwein als sportief directeur, staat het club-DNA opnieuw centraal.

Die term wordt de laatste tijd te pas en te onpas gebruikt. Een paar dagen geleden sprak Wouter Vandenhaute over zijn dromen bij Anderlecht. Hij had het over terugkomen op de voorgrond en over het DNA van de club. Hij noemde verschillende Union-spelers als voorbeeld die niet zouden passen bij de clubstijl. Na de overwinning in het Lotto Park liet Sébastien Pocognoli niet na om hem te antwoorden dat Marcin Wasilewski een van de favorieten was bij de fans.

Is het naïef om te denken dat het club-DNA vandaag de dag nog steeds de manier van werken van een club beïnvloedt? Deze vraag, met name opgeworpen door journalist Guillaume Gautier op X, verdeelt de supporters. Het teruggrijpen naar de wortels is soms handig om twijfelachtige beslissingen gemakkelijker te aanvaarden.

Overal gebruikt

Het behouden van het "club-DNA" als laatste emotionele hefboom in het voetbalbedrijf? Het is een feit dat elke club een eigen identiteit heeft, waarden die iedereen graag uitdraagt, en momenten die voor altijd in het collectieve geheugen gegrift staan. En het is allesbehalve vreemd dat clubs deze aspecten gebruiken om ze te laten voortleven, om nieuwe supporters aan te trekken, en zelfs als marketingtroef.

Maar als we dit doortrekken, moeten we beseffen dat DNA onderhevig is aan veranderingen. Deze veranderingen stellen wezens in staat zich aan te passen aan veranderingen in hun omgeving. En het is duidelijk dat het voetbal de afgelopen jaren tegen een fenomenaal tempo is geëvolueerd. Dus als we toch op een onschuldige manier biologie opschudden, laten we dat dan met wat plezier doen.

Het DNA bevat de genetische informatie van een individu en speelt een cruciale rol bij de aanmaak van eiwitten die essentieel zijn voor de werking van het lichaam. Deze eiwitten bepalen de eigenschappen die elk individu uniek maken.

Eiwitten worden opgebouwd uit kleinere bouwstenen: aminozuren. De volgorde waarin aminozuren worden samengevoegd, is vastgelegd in het DNA. Deze genetische code bestaat uit opeenvolgingen van nucleotiden. Telkens drie nucleotiden samen vormen een codon, en elk codon codeert voor een specifiek aminozuur. Op die manier bepaalt de DNA-sequentie welke eiwitten er worden aangemaakt en hoe ze functioneren.

Zelfs een kleine verandering in de volgorde van nucleotiden kan leiden tot een ander aminozuur in het eiwit, wat een merkbare verandering kan veroorzaken van de ene generatie op de andere. Zulke veranderingen noemen we mutaties. Sommige mutaties blijven echter ‘stil’ en hebben geen zichtbare invloed op het organisme of zijn nakomelingen.

Men zou kunnen zeggen dat Union Saint-Gilloise aan deze beschrijving voldoet: ondanks de veranderingen die Alex Muzio en Tony Bloom werden doorgevoerd (waaronder de samenwerking met Brighton), behoudt de club zijn authentieke en familiale karakter.

Als sommige clubs de laatste jaren zo vaak over hun DNA praten, is het omdat het onderwerp spanningen oproept. Bij Anderlecht bijvoorbeeld is het champagnevoetbal dat zo diep geworteld was in de paarse mentaliteit nu ver weg, steeds verder. En soms is slechts een kleine wijziging in de DNA-sequentie nodig om deze diepgaande veranderingen in gang te zetten.

Het overleven van de verstoringen van het moderne voetbal door 100% vast te houden aan hetzelfde DNA lijkt onmogelijk. Door te benadrukken dat "je geen punten wint met traditie, geschiedenis of de naam van de club", maakte René Weiler zich niet populair bij Anderlecht. Zijn meer realistische dan sprankelende spel was de oorzaak van zijn ontslag na iets meer dan een jaar, alsof het zo vreemd was, als een gekke wetenschapper die te vroeg gelijk had. Hij had echter de laatste trofee van de club gewonnen, die nog steeds standhoudt.

Naast het DNA dat door clubs wordt voortgezet, is het misschien passender om te antwoorden met een ander cliché: dat spelers, coaches en het bestuur slechts tijdelijke figuren zijn en dat het uiteindelijk de supporters zijn die de ziel van de instelling vormen en daarmee dit DNA vertegenwoordigen. In hoeverre moeten de eerder genoemde personen hiervoor garant staan? Dit is de voortdurende aanpassing die elke club probeert te vinden.