Vink geniet van Feyenoorder: 'Eigenlijk zou je een camera alleen op hem moeten zetten' | OneFootball

Marciano Vink is na afloop van de 1-5 zege die Feyenoord zaterdagavond boekte op Go Ahead Eagles vol lof over middenvelder In-Beom Hwang. De Zuid-Koreaan werd afgelopen zomer aangetrokken en ontpopt zich steeds meer tot een gewaardeerde kracht in het elftal van trainer Brian Priske.

"Het is een genot om naar hem te kijken", zegt oud-international Vink in De Eretribune op ESPN. "Eigenlijk zou je gewoon een camera alleen op hem moeten zetten, hoe vaak hij om zich heen kijkt en hoe hij met het spelletje bezig is." Vink ondersteunt zijn lofzang op Hwang met een aantal statistieken die de redactie van het programma voor hem verzamelde: "Hij heeft vijf kansen gecreëerd, samen met Ibrahim Osman het meest. Hij heeft 12,46 kilometer gelopen, het meest, en 73 high intensity runs gedaan, het meest. Hij heeft de hoogste gemiddelde loopsnelheid over de hele wedstrijd én hij heeft de meeste balveroveringen. Wat wil je eigenlijk nog meer?", vraagt Vink zich retorisch af.

Dat Dennis te Kloese na het vertrek van Mats Wieffer naar Brighton & Hove Albion ineens met Hwang (die voor zeven miljoen euro overkwam van Rode Ster Belgrado) op de proppen kwam, blijkt dus meer en meer een gouden zet te zijn geweest, wil Vink maar zeggen. "Je haalt spelers van ver, het is altijd afwachten. Maar déze jongen..." Presentator Jan-Joost van Gangelen stipt aan dat Hwang toch een heel ander type is dan Wieffer. "Het zijn wel beide spelers die heel vast zijn aan de bal", ziet Karim El Ahmadi toch een gelijkenis tussen beiden.

Daar staat tegenover dat Hwang meer voorwaartse drang heeft dan Wieffer dat had. "Zijn voordeel is dat hij echt tweebenig is", analyseert El Ahmadi. Vink vindt het knap dat de Zuid-Koreaan zijn draai zo snel heeft weten te vinden: "Hij kwam in een elftal dat best wel zwalkend was. Hij kwam het veld binnen en was gelijk een meneer, zette iedereen neer en begon te wijzen. Dat heb je over het algemeen niet met Aziatische spelers, dat ze ergens nieuw binnenkomen en gelijk een soort dirigent zijn. Hij doet dat wél en laat daardoor Antoni Milambo en Quinten Timber meer zichzelf zijn", besluit Vink.